خودم هم باورم نمی شود چه برسد به اطرافیانم، یکسال شد که مربی کامپیوتر شده ام، یکسال با تجربه های مختلف، هر ترمش را یکجا تجربه کردم، هر ترمش یک تجربه جدید.

تجربه های جدیدم اینقدر زیاد بودند که گاهی فراموش میکنم که کجا یادشان گرفته ام.

اما یکسال شد که مربی هستم و فکر میکنم، تجربه خوبی داشته ام، از برخوردها، رفتارها، نوع نگاه ها و نوع صحبت ها، از دعای خیر کردن ها و غرغرهای زیر لب.

یکسال چه زود گذشت.

همین موقع ها بود که رفتم چیتگر شمالی و درس دادن را شروع کردم با 4نفر که دو نفرشان سن بالای 50 داشتند و یک نفر بین40 تا 50 و دیگری نوجوان 15 ساله، همه ی سنین در یک کلاس.

کلاس که تمام می‌شد شاگردانم با حالت خاصی نگاهم می‌کردند، مستاصل می‌شدند، نمیدانستند چه باید بگویند! من هم البته همینطوری نگاهشان می‌کردم!

با خودم فکر کردم اینطور که نمیتواند بماند، بالاخره باید یک جوری کلاس را تمام کرد! با خسته نباشید و اینها هم دلمان نمی آمد کلاس کامپیوتر را ترک کنیم!

رویم هم نمی شد صلوات بخواهم که بفرستند، کلاس کامپیوتر که کلاس قرآن نیست با صلوات خارج شوند، هرچند که خودم با بسم الله الرحمن الرحیم شروعش می کردم!

اما آخرش با هر جان کندنی که بود، با خنده و کمی تا حد زیادی خجالت این جلسه را گفتم« ختم میکنیم کلاس را با صلواتی بر محمد وآل محمد(ص)» و چه حس خوبی داشتم بعد

از صلوات فرستادن شاگردانم.

یکی از آرزوهای پدرم و شاید تنها آرزویش برای آخرین فرزندش، معلم قرآن شدن بود! همیشه می گفت دوست دارم معلم قرآن بشوی! من هم سعیم را کردم ولی خدا چیز دیگری خواست.

چند روز پیش که سر کلاس آموزش کامپیوتر بودم، یاد آرزویش افتادم و اینکه چرا من فکر میکردم فقط درس از کتاب قرآن، آدم را معلم قرآنی میکند.

چند روز است به این فکر میکنم که هر کس در هر آموزشی و کاری که باشد می تواند معلم قران باشد، می تواند آیینه خدا برای شاگردانش باشد و این را به فال نیک گرفتم.

ادامه وبلاگ یک دانشجوی رشته معارف اسلامی، در درس و زندگی با همان رسالت دینی اش، البته به شرط توفیق