بالاخره رفتیم جلسه!

آقای تنها و آقای احمدی به عنوان نمایندگان دانشگاه!

نیمه‏حضوری ها هم با اون مطالباتشون که البته به حق بود، به قول خانم زمانی هی ما رو به هم پاس می‏دن، باید یه جورایی میخ اسلام رو محکم می کوبیدن که کوبیدن.

جلسه با سلام و صلوات شروع شد و کلی گله و شکایت و آخرش رای گیری کردن که کی بشه چی کاره!

از هر گروه سه نفر، تقصیر شما تهرانی‏هاس، نیومدین، ما هم برای خودمون مسئول انتخاب کردیم

از مجازی ها خانم باقری، کارگر آزاد و آقای حمزه لو رای آوردن

قرار شد، مطالبات مجازی ها رو پیگیری کنن، البته ما که پیگیر بودیم، حالا ببینیم خدا چی می‏خواد، آخه آقای تنها گفتن ما براشون اسم و رسم و ردیف بودجه تعیین می کنیم که کارشون رو اینها جدی بگیرن، هرچند که اقای حسینی کلا آدم جدی ای یه، و براش مهمه و خودش پیگیره، ولی برای بقیه!

یه چیز این وسط جلسه نوشتم دوست دارم براتون بخونمش:

این دانشگاه را دوست دارم، رئیس دانشگاه جلوی پایمان به احترام می‏ایستد و اساتید و مسئولین دانشگاه، می‏آیند به درد دل‏ها و اعتراضاتمان گوش می‏کنند، لبخند می‏زنند، لبخند رضایت نیست، لبخند مسئولیت است، پیگیرند!

این دانشگاه را دوست دارم، هیچ دانشگاهی را به این صمیمیت ندیده‏ام!

انگار نه انگار که اینها رئیسند و ما مرئوس!‏ همکاری‏است، همکاری و صمیمیت

کاندید شدم، امیدوارم رای نیاورم، وقت ندارم، جو زده شدم!!!

یا رحمن الدنیا و الاخره

فردا با نمایندگان دانشگاه مجازی(آی کا وی یو) در تهران جلسه داریم، اولین جلسه‏ای یه که من شرکت می‏کنم، البته اگه قسمت باشه.

زنگ زدم و از آقای جعفری فرهنگی اطلاعات گرفتم، آقای تنها به عنوان نماینده‏ی دانشگاه و آقای احمدی نماینده‏ی کانون قرآن می‏آیند، آقای جعفری معلوم نیست بیایند یا نیایند، گفتند 30 درصد احتمال دارد و البته من که فکر نمی کنم بیایند، اما اصرار داشتن که من شرکت کنم، خب بس که زنگ می زنم دانشگاه، یه بار هم حضوری این عنصر مخرب رو بشناسن بد نیست.

کلاغ ها خبر رسوندن که این برنامه رو بچه‏های نیمه‏حضوری ترتیب دادند، گفتن که ما امکانات میخواهیم، اونا هم می یان برای صحبت‏های اساسی!

من که توقعی ندارم، همین وضع که هست خوبه! فکر نمی کنم مثلا بشه کلاس آنلاین رو ترتیب به کلاس حضوری داد! یا مثلا آزمون نیم ترم گرفت! البته خانم زمانی می گفت خیلی بیشتر باید بخواهیم! اما امان از دل کم توقع!

این روزها اینقدر سرم شلوغه که حالم از زندگی داره به هم می خوره، از زندگی، از بزرگ شدن، از اینکه باید بزرگ باشی و بزرگی کنی، کاش می‏شد بچه موند، اما خیلی ضایع است همه بزرگ باشند و تو بچه و یا اینکه همیشه بچه بمونی، اینطوری که نمیشه تجربه های جدید کسب کرد! به قول یکی از بچه ها اگه تحلیل رو از زندگیت بر می داشتی شاید راحت تر زندگی می کردی، شایدم راست می گفت.

خلاصه اینکه فردا با آجی می رم جلسه تا ببینم این آقایون چه خدماتی رو به ما بچه شهرستانی‏ها(ی تهرانی) می تونن بدن! آجی که هنوز وارد دانشگاه نشده کلی پیشنهاد و انتقاد داره! منم انگار کار رو سپردم بهش یه نوع احساس عدم مسئولیت گرفتتم کیف می کنم! حال می ده ها آدم کاری به کار کسی نداشته باشه، چی کار داری دانشگاه چرا اله بله، فلان دانشجو زده شده، پیگیری کنید بسانی ال شده پیگیر باشید، والله وقتی کسی ازت نمی خواد تو هم راست برو راست بیا، چی کار داری!‏ والله!

خلاصه در حال جنگ و دعوا بین عقل و عشق و بزرگ شدن و کوچیک موندنم، دعا کنید عشق پیروز بشه، چون عقل با استدلالهاش دیوونم می کنه!

یکی از هم دانشگاهی ها دم امتحانات در پیامگاه آمده بود، کلی نظر داده بود، یکیش خیلی برام جدید و جالب بود، همراستا با نظرات آقای حسینی ریاست محترم دانشگاه که در مورد انقلاب مخملی و اینطور بحث ها صحبت کرده بودن و ما هم کلی افاضه ی فضل کرده بودیم(از اوون مدل نقل قول کردنا!!!)

خب بیکار که نمی شد نشست، خیلی سعی و تلاش تا بالاخره پیداش کردم!

بله!

من!

وسطی وسط زاده، از بین همه‏ی دانشجویان پرتلاش و پرکار!

فقط من ایشون رو کشف کردم!

آقای طباطبائی یزدی، البته زیاد نیاز به کشف نبود چون ماشاء‏الله اینترنت رو پر کردن از نظرات و ایده ها و مطالبشون و یه عصر با هم آنلاین شدیم و در مورد جهاد مجازی ازشون سوال کردم، خیلی خوب جواب دادن و چند شرط گذاشتن که این بحث ها رو ادامه بدن

اول اینکه باید واقعا بخواییم که جهاد کنیم، دوم اینکه احساس مسئولیت داشته باشیم، سوم اینکه این رسالت ما در دنیای مجازی است، حالا شاید اول دوم سوم رو جا به جا بگم اما نهایت صحبتشون همین بود، بخاطر همین هم در حین صحبتها ازم خواستن یه وبلاگ بزنم

منم که دست به وبلاگم عالیه سه سوت وبلاگ رو زدم!

ایشون خیلی خوشحال شدن،‏ گفتن شما مجاهد هستین، و رسالتتون در این دنیای مجازی جهاده!

خب  چرا اینطور نباشه؟

راست می گن ایشون،‏اینترنت پر است از بی اسلامی، آدم واقعا لجش می گیره، و حالا ما شدیم مجاهد!

چون از اول قصد کردم که در وسطی فقط از بین دانشجو جماعت حرف بزنم، جهاد مجازی رو ایجاد کردم، هم‏دانشگاهی‏ها رسالتمون عظیمه، فراموش نکنین، الکی نت گردی نکنین، آقای طباطبائی می‏گفتن ما لحظه لحظه‏ مون رو باید خرج اسلام کنیم، راست می‏گن منم قبول دارم، ببینم نمی‏خوایین مثل آقای دهقان خدابیامرز بشین؟ یعنی بنایی رو ایجاد کنین که باقیات صالحات بشه تا آخر دنیا؟؟

پس بسم الله دیگه، یاالله، زودباشین!!!!!!

شرط چهارمشون که تقریبا درس چهارم بود هم اینه که، بنویسین، شده یک جمله، یک کلمه، اما از اسلام، منم نوشتم و منتظرم شما هم بنویسین

http://jahad313.persianblog.ir/

بالاخره اصرارها اثر کرد و قراره تابستون کلاس تقویتی عربی بذارن

حضور برای عموم آزاد است!

کلاس رفع اشکاله دیگه!

هر کس هر اشکالی که داره می تونه بگه و استاد موظف به پاسخگوی یه!

اما شرط گذاشتن که اگه کلاس به حدنصاب نرسه تشکیل نمی شه، اما کی می دونه حدنصاب چند نفره؟

امیدوارم بچه‏ها بیان و کلاس آنلاین رو به حدنصاب برسونن

عربی درس مهم و سختیه

یارب نظر تو بر نگردد

فضای دانشگاه یه کم سیاسی شده، بچه‏ها میان نظر می‏دن، یه سری دیگه می‏یان یه نظرای دیگه‏ای می‏دن! هی نظر می‏دن نظر می‏گیرن!‏ این آخری‏ ها هم یه نفر اومد یه ننشریه معرفی کرد، گفت هر سوالی که دارین از این نشریه بگیرین بخونین!

در کل می‏شه حرفای بچه‏ها رو به این تقسیم‏بندی رسوند که:

1. به کسی باید رای داد که طرف حق رو بگیره و از تجملات به دور باشه، اصلاح الگوی بهینه‏ی مصرف رو رعایت کرده باشه

2. سابقه‏ی کاریش خوب و درخشان باشه

3. مقام معظم رهبری به عنوان مقام بالاتر از عملکرد دولت ایشون ابراز رضایت کرده باشن

به این ترتیب رای همه‏ی ما تقریبا مشخص شده!

رای شما چطور؟