یا رحمن الدنیا و الاخره

نتایج مسابقه وبلاگ‌نویسی‌آمد، البته 5شنبه‌ی دوهفته قبل آمده بود اما دیروز تماس تلفنی گرفتم و از نزدیک نتایج را شنیدم.

نفر دوم: احتمالا گل‌نرجس

نفر سوم: مشترک مورد نظر

وسطی، مایه‌ی افتخار دوستان و آشنایان و مامن امن حرف‌های خودمانی اهالی دانشگاه هم با کسب حدود 44 امتیاز، نفر 14هم از بین 19 نفر شد! بالاخره بهتر از آخر شدن است یا اینکه اصلا آدم رتبه نیاورد!

گفتند یک لوح یادبود هم برایش کنار گذاشته اند که هر وقت مسیرم به سمت دانشگاه خورد بروم بگیرمش.

تمام خانه صدای نارنجک گرفته، گاهی ترقه و گاهی نارنجک و گاهی صدای انفجار نه چندان مهیب، تلویزیون برنامه‏های مختلف گذاشته و اهل خانه بی توجه به این برنامه ها همان کارهای روزانه را انجام می دهند و من انگار تمام خاطرات جنوب برایم تکرار می شود.

با صدای هر نارنجک به یاد شیرمردان بیشه‏ی پیکار می‏افتم آن‏ها نه به  هدف شادی‏ای که این‏ها امروز به پا کرده‏اند، که با عظم و اراده و با هدفی الهی نارنجک پرتاب می‏کردند و هر زمانی که هدف را منفجر می‏کردند و راهی به قلب دشمن باز می‏شد، خوشحال می‏شدند.

دست نمی‏زدند، تکبیر می‏گفتند و صلوات می‏فرستادند که خدمتی به اسلام و ایران کرده‏اند. به نظرم اعتقاد داشتند که صلوات دهان را خوشبو می‏کند و الله اکبر لرزه بر جان دشمن و اطمینان در دل دوستان می‏افکند.

تفاوت این نارنجک‏ها با آن نارنجک‏ها تفاوت زمین تا آسمان است، اما من در این حال و هوا به ملکوت فکر می‏کنم، به این‏که آن‏ها در کجا بودند و چه دلخوشی‏هایی داشتند و این‏ها کجایند! و به فکر دلم هستم که در جنوب ماند و جسم خاکی بازگشت! کاش جسم هم با جان می‏ماند.

آن زمان باید به دل دشمن می‏زدیم و این زمان برای شادی به دل خودمان!

کاش کمی در این شلوغ‏بازی‏های شب عید یاد کسانی بودیم که روزی برایمان جان خود را فدا کردند! 

در اینترنت هم شور و شوقی برپاست، نزدیک عید است و هر کس به خانه‏تکانی دل پرداخته و خاطرات کل سال را می‏نویسد و من در این سال تنها، رسالتم را شناختم و همین فکر می‏کنم برای جمع‏بندی کارهای سالم کافی باشد!